Linda Rulander en Sanneke Stevens delen samen groep 7/8 van de bovenbouw (BBA) op de daltonlocatie. Linda koos na twintig jaar werken in het bedrijfsleven voor het basisonderwijs.
Zij is getrouwd met Olav en samen hebben zij drie dochters, Iris van 15, Eline van 12 en Julia, die nu 9 jaar is. Omdat hun kinderen ook het daltononderwijs volgen (volgden), was Linda daar al vertrouwd mee.
In haar vorige baan in de zakelijke dienstverlening was zij voornamelijk bezig met het begeleiden van immigratie-procedures.
“Ik gaf regelmatig workshops en dat vond ik eigenlijk het leukste om te doen. Een team opleiden, ze leren hoe ze het zelf kunnen doen.”
Op een gegeven moment trok ze de stoute schoenen aan, zegde haar baan op en begon aan de opleiding bij de pabo. “Die heb ik in tweeënhalf jaar gedaan. Tijdens de laatste fase van de opleiding gaf ik les op een particuliere hogeschool in rekenen en Nederlands. Dit deed ik uiteindelijk twee jaar. Heel fijn, want zo kon ik van alles uitproberen.”
Evenwicht
Voordat Linda op De Kleine Prins kwam werken, had ze al een oogje op de school. Iemand was een dag afwezig en Linda viel in en leerde zo de daltonlocatie van De Kleine Prins kennen.
“Ik vond het direct een hele fijne school. Zoals er gewerkt wordt, de contacten met collega’s, alles. Dus toen er een vacature was, hoefde ik daar niet lang over na te denken. Ik ben ook direct met de dalton-opleiding begonnen en werk op maandag, donderdag en vrijdag in deze groep van negenentwintig kinderen. Wij hebben meer meisjes dan jongens in de groep, maar het houdt elkaar goed in evenwicht. De meeste kinderen kwamen al uit een combinatiegroep en dat is een voordeel, want de meerderheid weet wat er van ze verwacht wordt.”
Stressbestendig
Als ik Linda vraag wat het verschil is met het werken in het onderwijs en haar vroegere baan, zegt ze: “Hier werk ik met de actualiteit, alles gebeurt vandaag. In de dienstverlening moest ik tien stappen vooruitdenken, ergens naar toe werken. En de klant bepaalde. Ook waren er plotseling wendingen, waardoor de planning met mijn gezin nog wel eens in het gedrang kwam. Ik ben stressbestendig, maar die onverwachte zaken gaven wel onrust in combinatie met mijn gezin.”
Dit speelde mee in de keuze voor het onderwijs maar wat Linda het allerbelangrijkste vindt, is het contact met de kinderen. “En dan bedoel ik het directe contact, met mensen bezig zijn. In mijn vorige baan werd het steeds onpersoonlijker, alles ging digitaal.”
Goede mix
Dat overdreven ambitieuze, dat ze toen in de dienstverlening meemaakte, ervaart ze nu niet. Ze verwacht dit ook niet van haar kinderen en leerlingen.
“Ja, we streven naar honderd procent, maar ik probeer een balans te vinden in wat moet en wat kan. Als een kind hard zijn best doet maar z’n werk niet afkrijgt, moet je ook kunnen zeggen dat het goed genoeg is. Het fijne van dalton is dat je ze alles leert zelf te doen, dat ze weten hoe ze iets aan moeten pakken. Sommige kinderen hebben dat zelfstandige al van nature, andere kinderen moeten het leren. Ik stimuleer ze daarin door ze te prijzen als ze zelf iets voor elkaar krijgen zonder dat ze daar hulp voor ingeroepen hebben. Dit is ook een stimulans voor de andere kinderen.”
Van de vakken waarin zij lesgeeft, vindt ze Engels erg leuk om te doen. “Om de overgang naar het voortgezet onderwijs zo klein mogelijk te maken, koos ik voor ‘een tandje bijzetten’ in de lessen Engels.
Sanneke en ik zijn een goede mix als duo, we vullen elkaar goed aan.”
Waardering
Als je in het onderwijs werkt en zelf kinderen hebt, is dat een pre, vindt Linda.
“De ouders van de kinderen in mijn groep zijn van dezelfde generatie als ik. Ik kan het goed inschatten, ken ook de andere kant. En het feit dat ik nu wat ouder ben, meer levenservaring heb, speelt eveneens een rol. Als je jong bent, kan het moeilijk zijn om vragen van ouders te beantwoorden. Ik kan ouders ook waarschuwen, zo van ‘het duurt dan nog wel een jaar maar let op, het gaat snel, kijk alvast naar welke school je kind wil’. Ook weet ik alles over scholen, instellingen en dergelijke, dat is ook een plus, met die kennis kan ik adequater op zaken ingaan.”
En dan de onderwijsstaking, want dat is nu actueel. Al in haar prille carrière op school maakte Linda kennis met de toestanden in het onderwijs die leidden tot onlangs de landelijke staking. Linda vindt dit terecht. “Zeker nu ik weet hoe het er in het bedrijfsleven aan toe gaat, vind ik het een ondergewaardeerd beroep. En meer salaris, dat is ook een vorm van waardering.”
