Beertje Paddington

Je hebt vast en zeker wel eens een film gezien over beertje Paddington. Of een boek gelezen, of je bent eruit voorgelezen. Wie weet heb je wel een Paddington-knuffel. Maar weet je dat beertje Paddington al heel lang bestaat? Het is een personage uit de Engelse kinderliteratuur. Hij verscheen voor het eerst op 13 oktober 1958 in het boek A bear called Paddington, geschreven door Michael Bond en geïllustreerd door Peggy Fortnum. De Paddington-boeken zijn in dertig landen vertaald en er zijn meer dan 30 miljoen boeken verkocht.
Het beertje werd geboren in Peru en heette toen nog geen Paddington. Hij groeide op bij zijn tante Lucy. Zij leerde hem ook Engels omdat ze zeker wist dat hij ooit naar Groot-Brittannië zou gaan. Zijn oom Pastuzo had een café, hoog in de bergen van Peru. Na de aardbeving is er van deze oom niets meer vernomen. Het enige dat hij achterliet was zijn favoriete rode hoed en zijn koffertje met een geheime ruimte erin.  
Toen tante Lucy verhuisde naar het tehuis voor gepensioneerde beren in Lima, zette zij haar neef als verstekeling op de SS Karenia. Hij moest zich op de boot verstoppen want hij mocht niet ontdekt worden. Er was immers niemand in de buurt om hem te helpen, als het fout zou gaan. Het doel van de reis was de stad Londen.
Het arme beertje wilde helemaal niet naar Londen. Daarbij had hij niet veel te eten. Hij had alleen maar vijf potten marmalade bij zich, meer niet. Gelukkig was dit wel de allerlekkerste marmalade die er bestond. Toen de beer uiteindelijk aankwam op het station van Southampton, nam hij daarna de trein naar Londen. Daar zat hij urenlang op het station. Aan zijn jas hing een kaartje met de tekst ‘Please, look after this bear. Thank you.’
Hij werd gevonden door de familie Brown, die hem meenamen naar huis. En ze noemde hem…Paddington, want zo luidde de naam van het station waar hij gevonden werd.
Dit idee ontstond in 1956, toen Michael Bond, die toen cameraman was bij de BBC, op de avond voor Kerstmis nog gauw een paar cadeautjes moest kopen. In een winkel ontdekte hij een beer die helemaal in zijn eentje op een plank zat. Michael Bond kocht hem meteen. Twee jaar later verscheen het eerste Paddingtonboek.
'Het is geen knuffelbeer,' zei Michael Bond. 'Het is meer een beer die actief is en zijn eigen gang gaat. Daarom heeft hij ook kaplaarzen aan.'
Afbeeldingen: Engels boek, viering 60 jaar Paddington. Paddington in de film. En Michael Bond, de schrijver, toen hij oud was, met de beer op schoot.